Bir Șekilde
Hayat zıtlıklarla dolu
Ve boşluklarla.
İnsan da hep korkularla.
Harmanlanmış yeryüzü acılarla.
Çocukluğumuz ayrıntılarda
Ayrıntıysa kuytularımızda.
Merhamet buruk kavuşmalarda.
Hiçbir karanlık baki değildir.
En umutsuz ve anlamsız anlar bile bir gün farklı bir şekilde bizim hayatımızda yer edinebiliyor.
Ve güzel insanlar bir yolunu bulup bize dokunuyor.
Hayat bizleri bir şekilde buluşturuyor yine. Bir sonraki kavuşmanın meçhulluğu insan yüreğini yoruyor olsa da özlem insan olan bir parçamızı tatmin edebiliyor.
Kimisi yıllar alacakken bizler gülünç bir şekilde bir sonraki ayın ilk perşembe günü için randevulașırız.
Zaman anıların fişini bize bırakırken hayat acıların elini uzatıp dururken insan nasıl umutla bakabilir ki?
Öyle uzaklara bakıyor ki gözlerim ve öyle derin düşünüyor ki hem görüyor hem de yaşıyor tüm derinliği.
Gözlerim benim hüzün hanemdir.
Gözlerim anamın sancılı yaşamıdır.
Anam ve gözlerim acıların sahibidir..
Dünya herkese aynı yüzünü göstermiyor artık.
Artık herkes başka bir pencereden arşa bakıyor.
Bulutlar balkonlardan bakınca da dağılıyor. Kuşlar korkuluklara değil insanın vahşetinden kaçarken sıcak çatılara konuyor.
Düşünceler zihnimde cirit atarken kalbim yavaş yavaş hissiz kalıyor.
Ve hayat tam da yaşanmaya değer dediğim zamanlarda sıkıntılar yaşamıma konuk oluyor.
Günler ömrümle vedalaşırken ve bedenim bu kadar solgunken ben nasıl dik dururum?
Hülyalar bu kadar uzakken hülyalar bu kadar vahimken Hülya nasıl taze kalsın ki?
Çiçekler solar, toprak harmanı salar lakin acı insanda kök salar.
Ve Hülyalar da zamanla solar..
YORUM YAP
Yorumunuz onaylandıktan sonra yayınlanacaktır. Yorumunuza yanıt verildiğinde mail ile bilgilendirileceksiniz.